18 december 2016

Maandag 12 dec. Naar Puerto Montt met het vliegtuig vanuit Punta Arenas. In Puerto Montt een auto gehuurd voor 7 dagen en op weg naar de Chiloe eilanden. Dit is een beetje het Ierland van Chili qua klimaat en bestaat uit een groot eiland ter grootte van Corsica en eromheen vele kleine eilandjes. De eerste 2 nachten slapen we in de buurt van Ancud in een cabana. Een ander woord voor vakantiehuisje. De onze staat 30 m vh strand, er kunnen 7 mensen slapen en er is een houtkachel met hout voor ’s avonds. Het is hier nog voorjaar dus de prijzen zijn nu leuk om zo’n huisje te huren en er is dus genoeg ruimte voor ons tweetjes.
Dinsdag 13 dec. Vandaag met de auto een rondrit gemaakt over de noordwestpunt vh eiland en een fort vd Spanjaarden dat deels ook nog door Nederlanders is gemaakt, bezocht en fraai uitzichtspunt vanwaar de pinguinkolonie is te zien. De hoofdweg van Noord naar Zuid is geasfalteerd, maar de meeste wegen zijn van steenslag.
Woensdag 14 dec. Op naar het volgende slaapadres op het zuidelijkste punt van het eiland. Om het grootste eiland liggen kleinere eilanden en een aantal daarvan zijn met de auto en veerpont te bereiken. Onderweg zijn we even overgevaren naar Quinchao en hebben daar de hoofstad Achao en nog een paar plaatsjes bezocht. Het autorijden is net alsof je in de achtbaan zit, steile wegen, fraaie uitzichten als je boven bent en scherpe bochten. Verder onderweg nog even het lokale gerecht geproefd rond drie uur in de middag. We dachten we nemen er maar eentje en delen deze om te proeven. Het gerecht heet Curanto en bestaat uit een net vol met schelpdieren, een kippenpoot, stuk spek, stuk klapstuk, een aardappel een stuk aardappeltaart en wortel. Dit heeft gedurende 6 uur in een ketel in een grondoven met houtvuur gesudderd. Deze zak was voor ons tweetjes meer dan genoeg en we hoefden ’s avonds niet meer te eten. De smaak van de verschillende onderdelen was licht gerookt, maar wel lekker en machtig.
Donderdag 15 dec. Vannacht heerlijk geslapen bij El Sueno (de droom) in Quellon. Vanuit de slaapkamer uitzicht op de Costanera (=de boulevard) en de zee. Als de je aan de boulevard staat zie je heel in de verte op het vaste land de witte toppen van de Andes. Een lekker ontbijt in de keuken waar het houtfornuis brandt, de gasten schuiven aan aan de grote tafel en de hospita bedient iedereen. In deze keuken woont ze zelf ook en je kunt hier de hele dag terecht voor koffie en thee. Uiteraard staat de hele dag de televisie aan net zoals in alle restaurants in Chili. In de ochtend op zoek naar de VVV voor een plattegrond vd omgeving. De VVV was wel open maar de meneer hier sprak geen Engels, had geen plattegrond en had een assistente die ook niet veel wist. We wilden nl het natuurpark in de buurt bezoeken. Aan de muur hing een grote plaat van walvissen, dus ik vroeg of er ook excursies waren naar de walvissen. De VVV-meneer wist wel iemand die daar meer van wist. Wij waren achter hem aangelopen een paar starten verder. In een woonhuis was een soort kantoortje en hier werden we achtergelaten. Deze meneer sprak prima Engels en verzorgde allerlei boottochten, had wel folders en zelfs een plattegrond. Na het gesprek zei Angelique hem dat hij beter bij de VVV kon werken, waarop hij antwoordde: ‘Zo gaan de dingen in Chili’. Daarna op zoek naar een café met echte koffie. De koffie is nl meestal alleen heet water met Nescafe oploskoffie en soms heeft een café een echte koffiemachine voor cappuccino ed. Zo’n cafe vind je door het raam naar binnen te kijken of gewoon naar binnen stappen en kijken. Na een kwartiertje zoeken zagen we een café met een bankje ervoor en backpakster en vertelde ons dat ze daar echte koffie hadden, maar de zaak was nog niet open. Deze ging om 11 uur open vertelde de meneer vd buurwinkel en deze had de eigenaresse al gebeld dat er al klanten zaten te wachten. Na 20 minuten en een leuk gesprek hadden we heerlijke koffie met z’n drietjes. De walvistour drie zeker twee dagen, was erg duur en er was grote kans dat er nu geen walvissen waren te zien. Dus daarom op pad met de auto en eerst naar het eindpunt vd Panamerican highway. Dit is de highway die in Alaska begint en 21000 km verder bij “ons stadje“ eindigt en daarna een tourtje over een onverharde steenslagweg langs de zuidkust. Ook dit was weer net zo’n soort achtbaan. Bij een fraai kerkje ah water aangekomen zijn we even gestopt om te kijken. Zien we naast de kerk een gebouwtje en een aantal mensen zitten die een feestje aan vieren zijn met muziek en een grote BBQ. Blijkt dit gebouwtje de lokale basisschool te zijn, en de mensen aan de bbq, onderwijzers en onderwijzeressen die vieren dat de schoolvakantie is begonnen. Zij werken op 9 kleine basisscholen die op de eilandjes in de buurt liggen. Het schooltje waar wij waren telt 16 lln van 6 tm 12 jaar, 1 juf en 1 kokkin die voor het ontbijt en lunch vd kinderen zorgt. De andere collega’s waren dus op visite, en omdat wij ook collega’s waren, werden we meteen uitgenodigd om ook maar mee te eten en te drinken. Er was genoeg. En natuurlijk een rondleiding door de school en het leslokaal, waarin een houtkachel stond voor de winter.
Vrijdag 16 dec. Vanuit het zuiden van de Chiloe eilanden waar de tijd toch wel zo’n 40 jaar heeft stil gestaan gaan we met de huurauto en de veerpont weer het vasteland op, naar een deel van Chili met meren en vulkanen. Ook hier hebben we een cabana gehuurd bij het meer van Llanquihue bij het plaatsje met de zelfde naam met een prachtig uitzicht over het meer en daarachter 2 vulkanen, waarvan er eentje, de Osorno bovenop is bedekt met ijs. Deze is vandaag helaas niet te zien door de wolken en de regen.
Zaterdag 17 dec. 9:00uur. Joehoe…. De zon schijnt en de vulkaan is zichtbaar, behalve de top, hier hangen nog wat wolkjes omheen. Op pad om de vulkaan Osorno van dichtbij te bekijken. Het is net of we in het Zwarte Woud rijden. De omgeving, de huizen lijken daar vandaan te komen, en ze verkopen zelfs caffee mit apfelstrudel /kuchen. De Chilenen noemen dit Klein Zwitserland, vanwege de groene omgeving, de bouwstijl en ook de bewoners. Vanaf 1853 zijn hier nl. veel immigranten uit Duitsland naar toe gekomen, op zoek naar een beter leven. Op weg naar de vulkaan eerst nog naar een ander meer geweest achter de vulkaan, we moesten over een weg die was aangelegd over de gestolde lava. Daarna de vulkaan op via de weg naar het skistation. Inmiddels zijn de wolken om de top verdwenen en is het ijs goed te zien, adembenemend. Het winterseizoen is afgelopen, dus helaas niet even skiën. Wel een wandeling gemaakt door het zwarte zand met fantastisch uitzicht op de andere vulkaan, het dal en het meer aan de voet vd vulkanen.
Zondag 18 dec. Een dagje rustig aan. Lekker uitgeslapen en daarna naar de plaats Fruttila aan het al eerder genoemde meer. In dit plaatsje verkopen ze zelfs koekoeksklokken en Duitse bierpullen. Dit is leuk voor de Chileense toeristen, die hier graag inde zomer hun vakantie vieren.